Ruiny dworu w Osieku
51° 49' 36.6204" N, 14° 55' 23.898" E
Murowany z kamienia i cegły, dwukondygnacyjny na planie prostokąta z dwiema cylindrycznymi wieżami w narożnikach elewacji zachodniej i dobudówką od tej samej strony.
Jak mówią pierwsze wzmianki w literaturze, zamek w Osieku wraz z przybocznym folwarkiem został zbudowany w XVII wieku. Niektóre przekazy mówią, że zabudowania zostały wzniesione w wieku XV, jednakże nie znajduje to jednoznacznego potwierdzenia.
W pierwotnej odsłonie zamek miał kształt regularnego prostokąta z 4 narożnymi wieżami. W późniejszym okresie podlegał remontom, przebudowie, co znacznie zmieniło jego architekturę i styl.
Do 1928 r. pałac w Osieku stanowił indywidualną własność różnych ważnych osobistości. W tamtym czasie życie całej wsi toczyło się wokół tego obiektu. W 1928 r. pałac został odkupiony od prywatnych właścicieli przez niemiecki Skarb Państwa i zaadaptowany na Instytut dla Głuchoniemych. W 1938 r. zamek przejęła organizacja Hitlerjugend i utworzono w nim jedną ze szkół organizacji Związku Dziewcząt Niemieckich, gdzie młode Niemki przechodziły przeszkolenie sanitarne, niesienia pomocy rannym i poszkodowanym oraz w zakresie pomocy domowych. Lata 30-ste i 40-ste XX wieku stanowiły okres największej świetności pałacu. Do 1945 r. pałac poza rolą centrum kulturowego we wsi, stanowił również centrum wychowawczo-szkoleniowe, co rozsławiło i podniosło znaczenie Osieka w regionie. Po II wojnie światowej, w latach 50 XX wieku do pałacu została przeniesiona świetlica wiejska, co tchnęło w jego mury „nowe życie”. Jednakże nierozstrzygnięte sprawy własnościowe przyczyniły się do tego, że obiekt nienadzorowany, nieremontowany, szybko popadał w ruinę. Stał się również obiektem częstych grabieży.
Dziś pałac stanowi prywatną własność. Niestety brak już śladów jego dawnej świetności. Jest jednak cennym zabytkiem i bogactwem historycznym, oddającym świadectwo i prawdę o przeszłości, dawnych dziejach pałacu, całego Osieka, a także jego mieszkańców.
